کتاب ناتمام اثر پیریانکا چوپرا جوناس | قیمت، خرید و مشخصات

معرفی کتاب ناتمام اثر پیریانکا چوپرا جوناس

پیریانکا چوپرا جوناس در کتاب «ناتمام» از زندگی‌اش در دو فرهنگ متفاوت آسیایی و آمریکایی و چگونگی رشد و شکوفایی آموخته‌ها و استعدادهایش می‌گوید.
زندگینامه‌ای بی‌نظیر که ریشه در دو دنیای مختلف دارد. کتاب ناتمام به کودکی پیریانکا چوپرا جوناس در هند؛ سال‌های نوجوانی‌اش در ایالات متحده آمریکا و بازگشتش به هند می‌پردازد، جایی که برخلاف انتظار، تازه‌واردی در دنیای هنر و سرگرمی توانست برنده مسابقه ملی و بین‌المللی زیباترین دوشیزه جهان شود تا سرآغازی باشد برای حرفه بازیگری‌اش در سطح جهان. پیریانکا با صداقت و صمیمیت تمام، چالش‌های مسیر رسیدن به هدفش و خانه‌به‌دوشی دوران کودکی‌اش را با خواننده به اشتراک می‌گذارد؛ درنتیجه خواننده با کتابی فلسفی، الهام‌بخش، جسور و سرکش مواجه است. دقیقا مانند خود نویسنده.

بخشی از کتاب ناتمام 

مادرم که از چهار خواهر و برادر دیگرش بزرگ‌تر بود، تنها فرزندی بود که نوجوانی‌اش را در خانه و نزد پدربزرگ و مادربزرگم زندگی کرد، درحالی‌که دیگر فرزندان برای زندگی کردن با عموها، دایی‌ها، خاله‌ها یا عمه‌ها خانه را ترک کرده بودند. در دهۀ هفتاد میلادی استان بهار دچار بی‌ثباتی‌های سیاسی شد؛ پس، ازنظرِ پدربزرگ و مادربزرگم – که هردو در سیاست استان نقش داشتند – ترک کردن خانه تصمیمی درست و به صلاح فرزندانشان بود. البته در خانوادۀ ما و به‌طورکلی در هند، زندگی کردن با بستگان دور و نزدیک برای داشتن شرایط کاری، تحصیلی و زندگی بهتر بسیار رایج است. خیلی از بچه‌های فامیل مدت طولانی با من و خانواده‌ام زندگی کرده‌اند؛ همان‌طور که من در کودکی با مادربزرگ و پدربزرگم، و برای تحصیل در دبیرستان‌های ایالت متحدۀ آمریکا با دایی و خاله‌ام زندگی کرده‌ام. می‌دانم شاید درک این مسئله برای خیلی‌ها سخت باشد اما بخشی از فرهنگ ماست. بزرگ کردن و حمایت از فرزند دیگران مانند فرزند خود، بخش جدانشدنی شخصیت مردم هندوستان است. به این اتفاق به چشم یک مسئولیت یا وظیفه نگاه می‌کنیم. البته این نکته را هم اضافه کنم که هندوستان تنها کشوری نیست که چنین چهارچوب فکری دارد. کشورهای زیادی در دنیا هستند که برای مردمش حفظ رکن خانواده از اهمیت بالایی برخوردار است.

مادر نوجوانم، از نبودِ خواهر و برادرهایش و آرامش به‌وجودآمده استفاده کرد و با تمرکز بالا به درس خواندن و تحصیل پرداخت. والدینش با او مانند یک شخص بالغ و نه یک نوجوان رفتار می‌کردند – روش تربیتی که بعد‌ها مادرم هم نسبت به ما پیش گرفت – بنابراین شخصیتی مستقل داشت. با یک جیپ روباز، فارغ از محدودیت‌ها و کاملاً آزاد درحالی‌که به آهنگِ موردعلاقه‌اش گوش می‌داد، تا دبیرستان رانندگی می‌کرد.